Verlies, Afscheid en Rouw (VAR) wordt gekenmerkt door een complex proces en hoeveelheid aan emoties. Eigenlijk gaat het bijna over niets anders in het Systemisch Werk. Het duikt telkens als een soort leidend motief op. Het is de rauwe confrontatie met verlies. Iets wat in moderne culturen vooral als hinderlijk en moeilijk wordt ervaren.

Maar systemisch gezien is er een grote noodzaak voor de mens om zich ten overstaan van zichzelf, en eventueel van anderen, zich neerwaarts te richten om zich daarna weer op te kunnen richten. Het verlies kijkt daarom ook eerder naar de aarde (grond als manifestatie van materie) dan de hemel (dat vaak verwijst naar een hoop op verlossing van het lijden).

Het is niet voor niets dat onze ouders het omgaan met verlies - bij de dood, een existentieel verlies - moeilijk vinden, omdat ze dat nooit van hun ouders of hun familie hebben geleerd, maar ook omdat generaties lang door oorlogen en gebeurtenissen er geen plaats voor hadden. Er is echter een grote noodzaak om deze emotie en geleefde ervaring een plek te geven in ons leven, zodat we niet alleen veerkrachtiger worden na tegenslag, maar ook omdat we er vroeg of laat mee geconfronteerd worden.

Als we als samenleving samen zouden leren rouwen, dan zou het de pijn en het verdriet van velen helpen verlichten. Het is ook niet voor niets dat Bach's openingskoor van de Matthaus Passion start met het koraal; 'Kommt, ihr Töchter, helft mir klagen' wat vertaald zou kunnen worden in: 'Kom, dochters, help mij rouwen'. Of nog mooier, het Engels: 'Help me to lament...'

SSB biedt daarom een keer per jaar dan ook deze dagen aan om samen te leren en te ervaren wat VAR met ons doet en hoe we daar mee om kunnen gaan.